“Ondanks negen uur slaap per nacht ben ik moe.”
Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk wel goed slaap. In slaap vallen gebeurt meestal zonder veel problemen. Mijn trucje om sneller in slaap te vallen is luisteren naar ASMR.
Mijn horloge geeft echter aan dat de kwaliteit van mijn slaap niet goed is. Zo slaap ik per nacht maar één uur diep en word ik vaak wakker zonder het te beseffen.
Doorheen de dag heb ik het gevoel dat ik te veel tegelijkertijd wil doen en altijd bereikbaar moet zijn. Dat gevoel maakt mijn dagen onbewust nog vermoeiender.
Door de vermoeidheid kan ik me minder goed concentreren. De meeste lessen duren twee à drie uur, wat echt te lang is. Ik doe erg hard mijn best om op te letten, maar er zijn momenten waarop mijn ogen dichtvallen.
De vermoeidheid heeft niet enkel gevolgen op school, maar ook op mijn sociale leven. Voor de Coronacrisis ging ik veel uit met mijn vriendinnen. Vaak zelfs impulsief. Nu lukt dat niet meer. Ik moet het uitgaan plannen om de dag erna genoeg rust te kunnen nemen. Ook geven grote groepen mensen me stress. Ik heb dan het gevoel dat ik sociaal moet zijn en tegen iedereen moet praten, terwijl ik niet goed weet wat ik moet zeggen.
Doorheen de jaren besefte ik dat ik nu en dan eens een pauze moet nemen. Een keer een avond niets doen of zondag als rustdag inplannen is noodzakelijk om even tot mezelf te kunnen komen. Soms lukt het echter niet om rust te nemen.
Terugkijkend naar vorig jaar kan ik nu beter omgaan met de vermoeidheid. Toen sliep ik elk moment dat ik er tijd voor had.
