“Wie ben ik eigenlijk nog zonder mijn werk?”
Ik heb het afgelopen jaar afscheid genomen van de organisatie waar ik 30 jaar heb gewerkt. 30 jaar lang heb ik het beste van mezelf aan die organisatie gegeven. De eerste lockdown verplichtte ons allen om te vertragen. Dat was de trigger om eindelijk verandering te brengen in mijn levenswijze. Ik was al heel lang tegen 300 per uur aan het leven. Uiteindelijk heb ik beslist om te luisteren naar mijn lichaam en te vertragen.
Nu ik gestopt ben met werken, is er natuurlijk ook veel weggevallen. Ik deed mijn werk eigenlijk nog steeds enorm graag. Het is niet zo eenvoudig om uit te leggen waarom ik gestopt ben. Er waren heel wat externe factoren die ik niet in de hand had. Daarnaast gaf mijn lichaam me al langer signalen dat het niet meer ging.
Nu zit ik in een fase in mijn leven waar ik leer te voelen en luisteren naar wat er in me leeft én wat ik nodig heb. Ik heb, net zoals veel andere mannen, geleerd om sterk te zijn, verder te doen en vooral niet flauw te doen. Door te stoppen met mijn werk, kan ik hier niet in vluchten en moet ik wel luisteren naar mezelf. Zo botste ik onder andere nog op heel wat emoties rond mijn scheiding van 20 jaar geleden.
Toch veroordeel ik mezelf dat ik gestopt ben met werken. In de wereld neemt werk veel plaats in en ik haalde veel betekenis uit mijn werk. Ik werkte met mensen met een beperking en dit zorgde voor veel zingeving. Door nu te stoppen met werken, laat ik een groot deel van mijn identiteit los en vraag ik me soms af wie ik nog ben zonder werk.
Nu ik niet meer werk, is er een bron van energie weggevallen. Die energie moet ik nu in mezelf zoeken, wat op dit moment moeilijk is. Toch weet ik dat niet werken en luisteren naar mijn lichaam op termijn positieve gevolgen gaan hebben.
De situatie waar ik nu in zit uit zich in een soort van vermoeidheid, of eerder een gebrek aan levensenergie. Ik slaag er bijvoorbeeld niet in om mijn huis op orde te brengen. Ook is het moeilijk om goed voor mezelf te zorgen: mijn omgang met eten is niet altijd goed. Ik voel veel veroordeling naar mezelf dat ik er niet in slaag om bepaalde dingen te doen.
Als ik me verdrietig voel, heb ik meestal de neiging om me af te sluiten van de buitenwereld. Als ik dan toch in contact kom met mensen, bijvoorbeeld tijdens het wandelen met de hond, geeft me dit altijd energie. Toch is het ook belangrijk om me soms af te sluiten omdat ik zo in contact kom met mezelf. Om met mezelf in contact te komen trek ik graag de natuur in.
Ik weet dat ik me moet overgeven aan deze situatie voordat ik weer verder kan. Gelukkig blijf ik vertrouwen voelen. Het komt goed.
